آکوستیکی

ایروژل هاامپدانس آکوستیک بسیار پایینی دارند و به عنوان کاندیدای مناسبی برای ساخت تجهیزات جاذب صدا و ضربه مطرح هستند. کارایی عایق آکوستیکی کامپوزیت‌های سیلیکاایروژل محدوده فرکانس پایین بسیار عالی است.

یکی دیگر از سالن‌های تئاتر جالب توجه در قرن نوزدهم، اپرا هاوس واگنر است که در ۱۸۷۶ در بایروث آلمان بنا شد. این سالن حاصل پیوند دو نگاه آهنگسازی و معماری در شخصی به نام «اتو برکوالد» معمار بناست. این سالن از لحاظ آکوستیکی بسیار مطلوب است و در جامعهٔ آلمان نیز منزلت خود را یافت. محوطهٔ داخلی سالن، مکعبی است اما صندلی‌ها با آرایش قطاعی از دایره چیده شده‌اند که در نوع خودش ابتکار آن زمان بوده‌است چراکه تفاوت کلاسی میان محل استقرار ارکستر و باکس‌ها وجود ندارد. شکل نعل اسبی سالن که تا سیصد سال از سالن‌های ایتالیایی اقتباس می‌شد، در اپراهاوس واگنر به کناری گذارده شده‌است.

پنل‌های جاذب پخش‌گر یا دیفیوزرابزوربر، تایل‌های آکوستیکی هستند که دو فرایند جذب و پخش را هم‌زمان انجام می‌دهند. معمولاً این پنل‌ها از یک لایه سخت و سلول بسته نظیر چوب بر روی سطح و یک لایه سلول باز نظیر فوم پلی یورتان در زیر پنل ساخته می‌شوند. سطح سخت دارای شیارها و اشکالی است که موجب پخش امواج صوتی می‌شود و فوم پلی یورتان سلول باز در زیر شیارها وظیفه جذب را انجام می‌دهد. این پنل‌ها موجب افزایش شفافیت صدا در محیط می‌گردند و در مجموع دارای کارایی بالاتری نسبت به هر دو پنل دیفیوزر و جاذب به تنهایی هستند. معمولاً این پنل‌ها در استودیوها و در کنترل روم کاربرد دارند ولی در دفاتر کار، سالن‌های اجتماعات و جاهایی که مشکل پیچش صدا یا هم آوایی وجود دارد نیز قابل استفاده می‌باشند.

در همان دوران و در دهه تأثیرگذار ۱۸۷۰، موجی در پیشرفت دستگاه‌های الکتروآکوستیکی به وجود آمد. در سال ۱۸۷۴ در آلمان، ارنست زیمنس طرح ترانسفورماتور با هستهٔ متحرک را پیشنهاد کرد. این طرح، طرح اولیهٔ همان چیزی است که اکنون نیز در اسپیکرها مورد استفاده قرار می‌گیرد. در سال ۱۸۸۷ دیوان عالی آمریکا یکی از هوشمندانه‌ترین طرح‌های دوران را به ثبت رساند و این طرح چیزی نبود جز طرح تلفن گراهام بل(۱۸۴۷–۱۹۲۲). کمتر از یک سال بعد، ادیسون گرامافون را طراحی کرد و کمی بعد تر در سال ۱۸۹۱، تصاویر متحرک ابداع شد. در واقع در طی یک دهه شالودهٔ فناوری‌های تلفن، ضبط صدا، بازتولید موسیقی و صنعت فیلم متحول گردید.

میکروفونها به صورت کلی دقتشان با انعکاس و متمرکزسازی در آینه‌های آکوستیکی، افزایش می‌یابد.

تمامی تجارب و تحقیقات آکوستیکی قرون رنسانس به بعد، در کتابی با نام «تئوری صوت» به قلم جان اشتراووت و لرد ریلی به صورت کلاسیک درآمد. این کتاب هنوز هم اثری درخشان محسوب می‌شود.

مانند بسیاری از آهنگ‌های دهه ۲۰۰۰ میلادی ردیوهد،"آنجا آنجاً توسط گروه آهنگی تحت تأثیر گروه کن معرفی شد؛ که پیش از این نیز ردیوهد چند آهنگ این گروه را کاور کرده بود. زمانی که تام یورک نسخه نهایی و کامل آهنگ را شنید شروع به گریه کردن کرد. شروع آهنگ آنجا آنجا در اجراهای زنده گروه عموماً همراه با نواختن درام فیل سلوی، اد اوبراین و جانی گرینوود است (قسمتی که آنها در این اجراها می‌نوازند در نسخه استودیویی توسط سینتی سایزر در کنار یکدیگر قرار می‌گیرد)از سال ۲۰۰۲ این آهنگ شروع کنسرت‌های ردیوهد شد. نسخه ابتدایی نیز از آهنگ وجود دارد که در بی-ساید تک‌آهنگ ۲+۲=۵ وجود دارد. همچنین تام یورک در اجراهای مختلفی نسخه آکوستیکی از آهنگ ارائه داده‌است.