تراشنده

تیر تراشنده توی دوک تراشنده منم ماه درخشنده توی من چو شب تیره‌برم

تراشنده استادی آمد فراز به پوشیدگی موی او کرد باز

چو بنشست خلوت فرستاد کس تراشنده را سوی خود خواند و بس

من آنم کز خیالاتش تراشنده وثن باشم چو هنگام وصال آمد بتان را بت شکن باشم

مگر کان غلام از جهان درگذشت به دیگر تراشنده محتاج گشت

هم طبع او چو تیشه تراشنده هم خوی او برنده چو منشارش

تراشنده کاین داستان را شنید به از راست گفتن جوابی ندید

گر فقیرند همه شیردل و زربخش اند این فقیران تراشنده همه خرادند

تراشنده گفتش که خیزای فقیر برین تخته یک ساعت آرام گیر

از کلک بنان ، لوح خراشنده ماهم وز تیغ زبان خامه تراشنده تیرم