معنی کلمه بطي در لغت نامه دهخدا
بطی ٔ. [ ب َ ] ( ع ص ) سست رو. ج ، بِطاء. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). درنگ کننده و آهسته. ( آنندراج ) ( غیاث ) ( فرهنگ نظام ) ( از مهذب الاسماء ). آهسته و سست و کند. ( ناظم الاطباء ). مقابل تند و سریع :...طایفه حکماء هندوستان در فضایل بزرجمهر سخن می گفتند به آخر جز این عیبش ندانستند که در سخن بطی است یعنی درنگ بسیار میکند. ( گلستان ).
- بطی ءالانتقال ؛ دیرفهم. کندفهم. دیریاب. کم هوش.کودن. ( واژه های نو فرهنگستان ایران ). دیریافت. مقابل سریعالانتقال.
- بطی ءالانزال ؛ دیرانزال.
- بطی الانهضام ، بطی ءالهضم ؛ دیرگوار. ثقیل. سنگین. ناگوار. دژگوارد.بدگوار.
- بطی ءالحرکة ؛ کسی که به آرامی حرکت کند. ( ناظم الاطباء ). آنکه به آهستگی حرکت نماید. ( آنندراج ).
- بطی ءالسیر ؛ کندرو. گران رفتار. گران رو. مقابل سریعالسیر. تندرو.
- بطی ءالعمل ؛ کندکار.
- بطی ءالهضم ؛ دیرهضم. رجوع به بطی ءالانهضام شود.
- بطی شدن ؛ کند شدن. ( ناظم الاطباء ). آهسته شدن. مقابل تند شدن. سریع گشتن.