ارابه فرود ( مصوبه فرهنگستان زبان: فرودافزار ) سازه ای است که هواپیما در هنگام توقف یا حرکت بر روی زمین بر آن تکیه دارد. ارابه فرود معمولاً دارای چرخ است ولی در برخی هواپیماها اسکی ( برای روی برف ) و محفظه هوا ( برای روی آب ) نیز به جای چرخ بکار می رود. چرخ ها در قسمت های دو بال، بدنه و دماغه هواپیما قرار دارند. در بیشتر هواپیماها ارابه فرود پس از برخاستن هواپیما جمع می شود تا از نیروی پسار بکاهد. برخی از انواع فرود افزارها عبارتند از: فرودافزار ثابت فنری، فرودافزار ثابت تلسکوپی، فرودافزار ثابت اهرمی، فرودافزار جمع شونده تلسکوپی، و فرودافزار جمع شونده اهرمی. ساخت ارابه فرود نیاز به فناوری بالا دارد و نیازمند آزمایش های فراوان به منظور دریافت تأییدیه است. معیارهایی که در بخش طراحی فرودافزار مطرح هستند، عبارتند از: ۱. ضریب پسار، ۲. وزن فرودافزار، ۳. تأثیر بر گرانیگاه، ۴. پایداری زمینی، ۵. قابلیت هدایت زمینی، ۶. ضریب امیدواری فرودافزار، ۷. واکنش در مقابل نوسانات زمینی، ۸. نیاز به سامانه جمع کننده.
معنی کلمه ارابه فرود در ویکی واژه
پایه یا چرخی که هواگَرد با آن بر زمین مینشیند
جملاتی از کاربرد کلمه ارابه فرود
ماه اکتبر سال ۱۹۳۶ کریگس‌مارینه مجدداً خواهان جایگزینی برای هواگرد ناو پایه خود شد. در سفارش ارسالی بر دوسرنشین بودن، استفاده از موتور ب‌ام‌و ۱۳۲کا با توان ۹۶۰ اسب بخار و طراحی دو نسخه ارابه فرود دو تکه در اطراف بدنه و ارابه فرود یک‌تکه در مرکز بدنه تأکید شد. شرکت‌های دورنیه، گوتا، آرادو و فوکه-وولف آمادگی خود برای شرکت در رقابت انتخاب این هواگرد را اعلام کردند. هاینکل با تأکید بر توانایی و امکان ارتقا هاینکل ۱۱۴ از ارائه مدل جدید خودداری نمود.
یک ویژگی غیر سنتی ارابه فرود هواگرد بود. با پر شدن زیر بدنه با سوخت، جایی برای جمع شدن ارابه فرود اصلی وجود نداشت و امکان قرار گرفتن آن درون بال‌ها یا محفظه موتورها نیز نبود. پیکربندی بال‌بالا موجب می‌شد نصب ارابه‌های فرود در بال‌ها آن‌ها بسیار بلند کند. شرکت چندین حالت غیر مرسوم را مطرح ساخت و ستاد وزارت هوانوردی یکی از غیر معمول‌ترین آن‌ها را برگزید. بدین ترتیب آرادو آر ۳۲۴ هنگام برخاستن بر روی یک سه چرخه بزرگ حرکت می‌کرد و هنگام نشستن بر روی یک ارابه لغزش در مرکز بدنه با ارابه‌های لغزش کوچک تثبیت‌گر در زیر محفظه موتورها فرود می‌آمد.
آنتونوف-۲۶ یک بمب افکن ثانویه است که دارای رکاب‌های حمل بمب می‌باشد. این رکاب‌های حمل بمب در جلو و پشت ارابه فرود عقب به بدنه وصل می‌شوند. این هواگرد در نقش بمب افکن توسط نیروهای هوایی ویتنام در جنگ کامبوج و ویتنام و نیروی هوایی سودان در طول جنگ داخلی دوم سودان و جنگ در دارفور مورد استفاده گسترده قرار گرفت. همچنین نیروهای روسی با ای‌ان-۲۶ به عنوان بمب افکن آموزش می‌بینند.
لانکاستر یک هواپیمای کمربال با بدنهٔ تمام فلزی بیضی شکل بود. بال و بدنهٔ آن هر کدام در ۵ بخش اصلی ساخته شد. همهٔ بخش‌های بال و بدنه جداگانه ساخته شده و تجهیزات لازم بر روی آن‌ها نصب شده و سپس به همدیگر مونتاژ شده‌اند. قسمت دم دارای باله‌های بیضی شکل دوقلو و سکان است. لانکاستر در آغاز دارای چهار موتور پیستونی رولز-رویس مرلین نصب شده بر روی بال بود. ارابه فرود اصلی آن قابل جمع شدن بود، ولی چرخ زیر دم ثابت بود. ارابهٔ فرود اصلی به صورت هیدرولیک به درون محفظهٔ موتور جمع می‌شد.
بی۱ یک هواگرد دم چرخ دو شرنشین با پیکربندی مرسوم بود که در آن صندلی خلبان و مشاهده‌گر پست سر هم قرار داشت. بدنه هواگرد از چوب ساخته و با تخته سه لایه پوشیده شده بود که به جهت وزن کم با استانداردهای روز عملکرد مناسبی را برای هواگرد فراهم می‌کرد. سطح بال‌ها نیز پوششی از پارچه داشت. در ابتدا بال پایین و بالا در هر طرف از سه قسمت به یکدیگر متصل بودند اما این اتصال‌ها بعداً به دو قسمت کاهش و موقعیت بال بالا و پایین دقیقاً بر روی دیگر تغییر یافت. ارابه فرود هواگرد به صورت ثابت و از جنس چوب بود و یک ترمز مکانیکی نیز به آن متصل گشته بود.
