آغاز تاریخ

در سرآغاز تاریخ، ساکنان خوارزم از ایرانیان بودند و به زبان ایرانی شرقی به نام خوارزمی صحبت می‌کردند. ترک‌های ازبک در قرن دهم میلادی حاکمیت این منطقه را به دست گرفتند و این منطقه به تدریج به منطقه‌ای با اکثریت ترک زبانان تبدیل شد.

آسیای مرکزی در درازای تاریخ با کوچ‌نشینان و جادهٔ ابریشم یادآوری شده‌است و مانند جاده‌ای برای پیوند مردم، جابجایی کالاها و اندیشه‌ها بین اروپا، خاورمیانه، آسیای جنوبی و آسیای شرقی بوده‌است. آسیای مرکزی در باستان و از آغاز تاریخ از پنج سرزمین مرگیانا (مرو)، غرب (باکتریا)، سغد، خوارزم و سکاستان تشکیل شده‌بود که مردمانشان ایرانی‌تبار بودند و به زبان‌های ایرانی میانه سخن می‌گفتند و این سرزمین‌ها در دوران باستان به مرور بخشی از شاهنشاهی ایران شدند.

داستان خروج هم در ابتدا افسانهٔ اجدادی شمالی دیگری بوده‌است. هیچ اشاره‌ای به موسی و خروج اسرائیلیان در اسناد و منابع مصری نشده‌است. نیز هیچ مدرک باستان‌شناسی وجود ندارد که مهاجرت گروهی خارجی به اسرائیل در آغاز تاریخش را تأیید کند. امروزه نظر باستان‌شناسان چنین است که بنی‌اسرائیل گروهی بومی بودند که در آغاز خدایان کنعانی را می‌پرستیدند و فرهنگ کنعانی داشتند. تنها تفاوت عمده میان سکونت‌گاه‌های اسرائیلی و کنعانی این است که در سکونت‌گاه‌های اسرائیلی استخوان خوک یافت نشده‌است.

آغاز تاریخ همچنین ممکن است به دوره انتقال بین ظهور سوادآموزی در یک جامعه و اولین نوشته‌های مورخان اشاره کند. حفظ سنت‌های شفاهی ممکن است مسائل را پیچیده کند، زیرا می‌توانند یک منبع تاریخی ثانویه برای وقایع اولیه فراهم کنند. مکان‌های استعماری شامل یک گروه باسواد و یک گروه غیر سواد نیز به عنوان موقعیت های آغاز تاریخ مورد مطالعه قرار می گیرند.

گاهشماری جلالی تا پیش از مشروطه در ایران رسمیت نداشت و با تغییراتی از جمله در مبدأ و اسامی و طول ماه‌ها در قالب تقویم هجری خورشیدی برجی از سال ۱۳۲۹ هجری قمری برابر با ۱۲۸۹ هجری خورشیدی در ایران به کار رفته و سپس با تغییراتی در قالب تقویم هجری خورشیدی در سال ۱۳۰۴ خورشیدی کلیات آن به همراه نام‌های فارسی برای ماه‌ها و تعدیل طول ماه‌ها به تصویب مجلس شورای ملی گاه‌شماری رسمی ایران شد. گاهشماری ایران و گاهشماری افغانستان بر پایه گاهشماری جلالی ساخته شده‌اند ولی هم درازای ماه‌هایشان و هم آغاز تاریخشان با گاهشماری جلالی دگرگونی دارد.

آغاز تاریخ امیر شهاب الدّوله مسعود بن محمود رحمة اللّه علیهما

آسیای مرکزی در درازای تاریخ با کوچ‌نشینان و جادهٔ ابریشم یادآوری شده است و مانند جاده‌ای برای پیوند مردم، جابجایی کالاها و اندیشه‌ها بین اروپا، خاورمیانه، آسیای جنوبی و آسیای شرقی بوده است. آسیای مرکزی در باستان و از آغاز تاریخ از پنج سرزمین مرگیانا (مرو)، غرب (باکتریا)، سغد، خوارزم و سکاستان تشکیل شده‌بود که مردمانشان ایرانی‌تبار بودند و به زبان‌های ایرانی میانه سخن می‌گفتند و این سرزمین‌ها در دوران باستان به مرور بخشی از شاهنشاهی ایران شدند.