ایستاب

در این روش، آبیاری، رطوبت لازم برای محیط ریشه گیاه توسط کنترل سطح ایستابی است. برای این منظور لازم است که یک لایه غیرقابل نفوذ در عمق مناسب از سطح خاک وجود داشته باشد تا بتوان سطح ایستایی را کنترل نمود. از مهم‌ترین مشخصه‌های این روش مرطوب نشدن سطح خاک است به‌طوری‌که معمولاً برای تأمین آب در محیط ریشه سطح ایستابی به حدی بالا آورده می‌شود که رطوبت بتواند با استفاده از خاصیت موئینگی به محیط ریشه برسد.

همان‌طور که آب در سطح زمین حرکت می‌کند، نمک‌های محلول به خصوص سدیم کلرید را جمع می‌کند. جایی که این آب از طریق تبخیر و تعرق وارد اتمسفر می‌شود، این نمک‌ها باقی می‌مانند. در مناطق آبیاری‌شده، زهکشی ضعیف خاک‌ها و آبخوان‌های کم‌عمق منجر به بالا آمدن سطح ایستابی به لایه سطحی در مناطق کم عمق می‌شود. مشکلات اصلی تخریب زمین ناشی از شوری خاک و آبگرفتگی با افزایش سطوح نمک در آب‌های سطحی همراه می‌شود. در نتیجه، آسیب اصلی به اقتصادهای محلی و محیط‌های طبیعی وارد می‌گردد.