آه سرد

شبها منم ز درد تو تا روز و آه سرد ناکرده گرم دیده بیدار اندکی

پر و بال پروانه را سرد برد کشید آه سرد از دل و شمع مرد

سحرگه چون غم روز جدایی در دلم افتد بآه سرد بنشانم چراغ صبحگاهی را

نشگفت از آه سرد من وز رنگ و روی زرد من ای جان غم پرورد من پروردهٔ انعام تو

برآورد از دل جوان آه سرد همه شمع خرگاه خاموش کرد

نیست خالی دل ز آه سرد در دلهای شب کلبه ویران ما خوش ماهتاب افتاده است

ای دل از گرمی خورشید قیامت باک نیست آه سردی میتوان در عرصه محشر کشید

ز آه سرد و سوز دل حذر کن که اینت بفسرد وانت بسوزد

ازو بازگشتند از آن پس به درد همه با غم و ناله و آه سرد

بجز اشک گرمش که همراز بود و یا آه سردش که دم ساز بود