آه و ناله

یارب بآه و ناله سجاد و درد او کز درد بیغمی همگی را دوا ببخش

بگفتندم به خوی گشته حواله وصولش گر کنی با آه و ناله

قدم چو ابروی تو کمان شد ولی نماند جز تیر آه و ناله خدنگی بترکشم

به آزار دل زارم مشو مایل که در شب‌ها به آه و ناله طبع نازنینت را نیازارد

آوخ دریغ آینه روشن دلم کز بس که آه و ناله زدم زنگ غم گرفت

یا رب ز بخت ماست که شد ناله بی اثر یا هرگز آه و ناله و زاری اثر نداشت

ربود خواب زچشم تمام اهل حرم فغان نیم شب و، آه و نالهٔ سحرم

اطفال یتیم تو سرت را افتاده به آه و ناله از پی

بسان طفل کز آواز خوش به خواب شود ز آه و ناله من بخت من به خراب شده

جامه خوابش کرد و استاد اوفتاد آه آه و ناله از وی می‌بزاد