اوجی

به گفته منصور اوجی، باغ فرمانیه در گذشته به افسرالدوله متعلق بوده‌است و پیش از انتقال به خاندان فرمانفرما، «باغ افسریه» نام داشته‌است. این باغ اکنون متعلق به سفارت ایتالیا است.

ببزم املاک از او اوجی برزم اجلال ازو فوجی زبحر قهر او موجی دو صد کشتی شکن طوفان

مهدی مظفری ساوجی در گفت‌وگویی مفصل با اکبر رادی که در سال ۱۳۸۶ صورت گرفته، با او دربارهٔ موضوعاتی چون «تعریف و هدف نمایش»، «تئاتر و زندگی»، «تکنیک»، «رابطهٔ زیبایی و هنر»، «تئاتر بِرادوی»، «جریان تئاتر تلویزیون»، «مسئلهٔ سانسور»، «روشنفکر و مسائل پیرامونی»، «لبخند باشکوه آقای گیل»، «بیضایی و مسئلهٔ بازگشت به گذشته»، «تئاتر و سینما»، «ادبیات و سینما»، «جهان‌وطنی»، «حاشیه‌ای بر هدایت و چوبک»، «دن‌کیشوت»، «چخوف»، «بوف کور»، «کلیدر» و... صحبت کرده و به ثبت و ضبط دیدگاه‌های وی پرداخته است. این کتاب، در سال ۱۳۸۷، در ۴۳۵ صفحه از سوی انتشارات مروارید به چاپ رسیده است.

پیشگاهی فراخ و اوجی تنگ از بسی شاخ سرو و بید و خدنگ

در جنوب غربی این روستا آبندان روستای اوجی تالار قرار دارد که با توجه به مشرف بودن بر شالیزارهای اوجی تالار و آسیابسر و مجاورت جنگل به جای مانده به مساحت تقریباً پانزده هکتار چشم‌انداز خوبی به منطقه خصوصاً در غروب تابستان می‌دهد. آبندان به همت مردی از اوجی تالار بنام عظیم کریمی بازسازی شده و محفوظ مانده‌است.

این جواب مصرع اوجی که وقتی گفته بود پادشاهی عالم طفلی است یا دیوانگی

بسحق اغلب اشعار خود را در استقبال و تضمین اشعار شعرای پیشین مانند: فردوسی، سعدی، امیرخسرو دهلوی، حافظ، سلمان ساوجی، کمال خجندی، عراقی، مولوی و عماد فقیه سروده است. ذوق، ابتکار و استعداد او در شیوهٔ معرفی غذاهای ایرانی، شیخ را در قلمرو زبان فارسی به شهرت رسانید.

در ۹ شهریور ۴۷ صمد بهرنگی در رودخانه ارسباران غرق شد. جلال آل احمد شایع کرد که صمد را ساواک کشته‌است.جلال آل احمد یادداشت صمد و افسانهٔ عوام را نوشت و شایعهٔ قتل او را در دهان‌ها انداخت. سال‌ها پس از آن نوشت که افسانه ساخته بوده تا مرگ صمد «به هدر» نرود. آل احمد شش ماه بعد از مرگ صمد در نامه‌ای به منصور اوجی می‌نویسد «... تردیدی نیست که غرق شده. اما چون همه دلمان می‌خواست قصه بسازیم ساختیم…» حمزه فراهتی اظهار می‌کند «صمد بهرنگی شهید ساختگی شد» و مرگ او کار ساواک نبود.

چو دریا بر مزن موجی که داری مپر بالاتر از اوجی که داری

غریب آزار دزد ساوجی شد به ساوه شحنه، نه هوشی نه هنگی

خهی بذوره حشمت ترا محل اوجی که عرش گشته به خاک حضیض او نایاب

ذوق رسوایی گرفت اوجی که زهد مرده دل سنگ طفلان را به جای مهر در سجاده بست

در ۱ مارچ یک «پروژه گو عمیق زن» میان توسعه‌دهندگان برنامه زن رایانه‌ای گو (یوجی اوجیما، هیدکی کاتو)، کمپانی رسانه و ارتباط از راه‌دور دنگو و تیم پژوهشی یادگیری عمیق در دانشگاه توکیو (توسعه‌دهندگان پانونزا) اعلام شد. انجمن زاپنی گو همچنین پشتیبانی‌اش از این پروژه را ضمانت کرد. هدف آنان، شکست آلفاگو در ۶ ماه تا ۱ سال است.

گرفته کار عشق و عشقبازی در حرم اوجی که گل بر گوشهٔ دستار من داغ جنون گردد

صعود کرد به اوجی کز آن نمود هبوط ر*‌ع یافت به ملکی‌‌ز. آن نمود س‌حر

در مراسمی پسری بین ۱۲ تا ۱۶ ساله طبق محاسبه سنی آسیای شرقی (تئوری‌های مختلفی برای تعیین زمان انجام وجود دارد)، در مقابل زیارتگاه اوجی‌گامی (خدای نگهبان) خود لباس بزرگسالان می‌پوشید، و مدل موی خود را عوض می‌کرد.

از چرخی از اوجی بر بحری بر موجی خوش تختی خوش تختی بنهادم بنهادم

آشیکاگا تادایوشی (به ژاپنی: 足利 直義) (تولد ۱۳۰۶، مرگ ۱۳ مارس ۱۳۵۲ میلادی) برادر تنی کوچکتر آشیکاگا تاکائوجی نخستین شوگونِ شوگون‌سالاری آشیکاگا بود. او مخالف اصلاحات معروف به تجدید حیات کنمو یا اصلاحات کن‌مو بود و به همراه برادرش آشی‌کاگا تاکااوجی جهت سرنگونی دولت کاماکورا و تشکیل شوگون‌سالاری آشی‌کاگا اقدام کرد. پس از شوگون شدن برادرش بین آنان اختلاف بروز کرد و با قوای امپراتوری جنوبی متحد شد. در جنگی که درگرفت او شکست خورد و در کاماکورا به قتل رسید.

در متون منظوم ادب فارسی، از روزگار سنایی تا دوران معاصر سرایندگان به بیان شاعرانهٔ زندگی و سیرهٔ حسن بن علی پرداخته‌اند. مضامینی که در این آثار مطرح است عبارتند از: محبوبیت نزد پیامبر، توصیف فضائل حسن بن علی، مظلومیت و درگذشتش. برخی از شاعران عبارتند از: سنایی غزنوی در حدیقةالحقیقة، عطار در مصیبت‌نامه، قوامی رازی، مولوی، علاءالدوله سمنانی، ابن یمین، خواجوی کرمانی، سلمان ساوجی، حزین لاهیجی، نظیری نیشابوری، وصال شیرازی، ادیب‌الممالک فراهانی.

در این دوره سعدی نویسندهٔ بوستان, گلستان و غزلیات، مولوی صاحب مثنوی معنوی و غزلیات شمس، محمود شبستری صاحب مثنوی گلشن راز، کمال‌الدین اسماعیل، همام تبریزی، اوحدی مراغه‌ای گویندهٔ جام جم، امیرخسرو دهلوی، خواجوی کرمانی، ابن یمین، سلمان ساوجی، حافظ شیرازی، و نزاری قهستانی در شعر پدید آمدند.