استیگمات

امر غریب در ادبیات گوتیک و فی المثل در آثار ویلیام بکفورد چیزی را توصیف می‌کند که امکان طبقه‌بندی‌اش وجود ندارد و از این رو موجب عذاب و تشویش خاطر می‌شود. رویدادهای وحشتناک، ترس برآمده از تقدیری شوم و نفرین‌ شده، فضاهای رازآلود و مخوفی که با شمع روشن شده‌اند، معجون‌های شیطانی و قلعه‌های متروک و یخ‌زده، وجودِ طلسم و طالع نحس و پندارِ فرزند شیطان همه از عناصری‌اند که حسی غریب و ناجور را در مخاطب ایجاد می‌کنند و در این آثار به‌ وفور یافت می‌شوند. حتی در سطح معماری، بسیاری از کلیساهای رعب‌آور گوتیک با آن فضاهای تاریک و شمایل و تندیس‌های خون‌چکان که یادآور زخم‌های استیگماتا، تاج خار و میخ‌های صلیب‌اند، هر بیننده‌ی تازه‌واردی را در ظلمت وهمناک و غریب خودشان فرو می‌بلعند.