انزواطلبی
معنی کلمه انزواطلبی در دانشنامه آزاد فارسی
در علم سیاست، تمرکز بر امور داخلی به جای امور خارجی؛ نوعی سیاست خارجی بی توجه به آن دسته از امور بین المللیِ بی تأثیر در منافع کشور. در ایالات متحده، انزواطلبی معمولاً خط مشی حزب جمهوری خواه، به ویژه سیاستمداران نواحی شمال مرکزی، بوده است (مثلاً، قوانین بی طرفی مصوب ۱۹۳۵ـ۱۹۳۹). در ابتدا انزواطلبان با مداخلۀ ایالات متحده در دو جنگ جهانی مخالف بودند. در دهۀ ۱۹۶۰، برخی از جمهوری خواهان خواستار آن بودند که مقرّ سازمان ملل متحد از خاک آن کشور به بیرون منتقل شود.
معنی کلمه انزواطلبی در دانشنامه اسلامی
این که آیا امکان نجات دادن چنین فردی از وضعی که در آن است وجود دارد یا خیر پاسخ مثبت است ولی در این طریق باید به دو مساله توجه داشت. یکی شناخت منشا و علل و دیگر راه های نجات. درباره علل و منشاء این امر باید از مسائل و زمینه های متعددی نام برد که اهم آن ها بدین قرارند:
← سابقه دوران گذشته
این که در طریق نجات چنین فردی چه می توان کرد مسائلی مطرح است که اهم آنها به این قرار می باشد:
← رفع علل
سایت اندیشه قم، برگرفته از مقاله « انزوا طلبی»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۵/۱۰/۵.
...
معنی کلمه انزواطلبی در ویکی واژه
جملاتی از کاربرد کلمه انزواطلبی
امارت اسلامی افغانستان در مورد روابط خود با بقیه جهان، سیاست انزواطلبی را در پیش گرفت: «طالبان به عدم دخالت در امور دیگر کشورها اعتقاد دارند و به‌طور مشابه هیچ مداخله خارجی در امور داخلی کشورشان را نمی‌خواهند». تنها پاکستان، ترکمنستان، عربستان سعودی و امارات متحده عربی دولت طالبان را به رسمیت شناختند. سازمان ملل متحد حاضر به رسمیت شناختن طالبان نشد و همچنان دولت اسلامی افغانستان را به عنوان دولت قانونی افغانستان به رسمیت می‌شناخت.
پروین اعتصامی پس از نخستین چاپ دیوان اشعارش، در زمانی که عیسی صدیق بر دانشسرای عالی ریاست داشت، به‌عنوان مدیر کتابخانهٔ آن از خردادماه ۱۳۱۵ مشغول به کار شد. علت این کار این بود که پروین فضای دانشسرای عالی و کتابخانهٔ آن را با روحیهٔ خود سازگارتر می‌دانست. نظم و ترتیب پروین در کتاب‌خانه زبان‌زد دانشجویان و استادان بود. علاوه بر این، پروین بر پشت جلد برخی کتاب‌ها اظهارنظرهایی می‌نوشت که شاید هنوز باقی باشد، البته آن کتاب‌ها به کتابخانهٔ ادبیات دانشگاه تهران منتقل شده‌اند. اما انزواطلبی پروین باعث شد او به کار خود در دانشسرای عالی ادامه ندهد و پس از ۹ ماه و از آغاز سال ۱۳۱۶ هجری خورشیدی، به کار خود در آن‌جا پایان دهد.