آزرده جان

بگوی، از من آزرده جان خسته روان بگوی، از من افسرده خاطر مغموم

مانده چون شبیر و شبر دو بزرگ نامدار سر به زانو، دست بر سر، خسته دل ، آزرده جان

گر نه من آشفته حالم از چه باشد ای نگار گر نه من آزرده جانم از چه باشد ای صنم

کس آزارد ار زاده گان مرا چنان دادن که آزرده جان مرا

ز تیغ کینه و از خنجر بیداد تو هر گه به سویت آمدم دلخسته و آزرده جان رفتم

گفت ای شورید آزرده جان این زمان هستی تو بر ما میهمان

دگر طاقت ندارم باشد آخر جور را حدی سرت گردم کسی آزرده چند آزرده جانی را

چسان باشم رهین منت لطفت کجا از تو جز آزار جهان هرگز من آزرده جان دیدم

به عیش دل آسودگان وطن به درد غریبان آزرده جان

بگو ای شمع با پروانه خود داستانی را کجا بودی که امشب سوختی آزرده جانی را