افگار

خسروا، در دل افسرده نگیرد غم عشق هست جایی اثر سوز نمک کافگارست

تازه سازد داغ ماتم دیدگان را ماه عید زخم ناخن بر دل افگار می باشد گران

یکی غلطان چو گل بر بستر خار ز تیغ عشق صد جا سینه افگار

عشق فکر دل افگار ز من دارد بیش دایه پرهیز کند طفل چو بیمار شود

با کمند زلف تسخیر دل افگار کن این کهن اوراق را شیرازه از زنار کن

زان غباری که خط از روی تو انگیخته است محنت روی زمین بر دل افگار من است

ز مرهمی که رسد لطف دوست بر دل ریش دوای سینه افگار ما مشاهده کن

تو رسوای جهانی ای دل آزار فرومانده عجائب سخت افگار

از سیر چمن کی دل افگار گشاید این عقده مگر از رخ دلدار گشاید

چون غنچه اگر سینه تنگم بشکافی دانی که: نبودست دل افگار تر از من