آرامگه

داد بر آرامگهِ دل فشار تا نکند مرغِ دل از وی فرار

بستر اوست که آرامگه دیو و پری است کاشکی خوابگه من بودی بستر او

آرامگه دل خم مویت دیدم بینائی دیده خاک کویت دیدم

آرامگه نهنگ مرگ است دهنت بر خوابگه نهنگ، بیدار گذر

در آن شهر با فرخی تاختند به جایی‌خوش آرامگه ساختند

گشت در شام چو آرامگه آل رسول در گذرگاه یهودان بنمودند نزول

من مرغ آشیانه قسدم به دام تو ز آرامگه رمیده و یک چند رام تو

خرم آن بقعه که آرامگه یار آنجاست راحت جان و شفای دل بیمار آنجاست

دل را سر دنیا نیست آرامگه اینجا نیست تن را چو ز سر وا کرد ماوای دگر دارد

السلام ای ملک النظم برون داد ز خاک چون بآرامگه ناظم شروان رفتم