آدم آبی

آن یکی در ساحلی دامی نهاد آدم آبی به دامش اوفتاد

آدم آبی به بحر از سر صدق و نیاز خانقهی بهر تو کرده ز گوهر بنا

صدف ناخن آدم آبیش گهر بیضه غاز و مرغابیش

خرابش آدم آبی به دریا کبابش گشته مرغابی به صحرا

تا مردم چشمم صدف در تو بیند چون‌ آدم آبی شده در غوص و سباحت

که دور آدم خاکی سر آمد زمان آدم آبی در آمد

روان از ده خلایق سوی صحرا که دارد آدم آبی تماشا

ز ضبطش آدم آبی نهانی کند بر گله ی ماهی شبانی

مانده هوس نان به دل آدم آبی جایی که غم آب نباشد، غم نان هست

در آبش عکس اگر سازد قدم تر شود چون آدم آبی شناور