معنی کلمه الفبا در لغت نامه دهخدا
و در عرب بعدها ترتیب اصلی الفبا رابهم زدند و ترتیب دیگری اختیار کردند که ظاهراً بنایش بر این بود که حروفی را که از حیث شکل با هم شباهت دارند دسته دسته کنند چنانکه مثلاً ب ، ت ، ث را با هم ، و ج ، ح ، خ را با هم دسته بندی کردند و تنها سه حرف هَ ، و، ی را که با هیچ حروف دیگری شباهت کافی نداشته اند در آخر الفبا گذاشتند و به احتمال قوی این دسته بندی و ترتیب تازه پیش از اسلام بعمل آمده و عین این ترتیب که اندکی با ترتیب کنونی معمول در مشرق یعنی عربستان و بین النهرین و ایران و غیره متفاوت است ، هنوز هم در الفبای مغربی ( ممالک شمالی آفریقا غیر از مصر ) محفوظ است بقرار ذیل : ا ب ت ث ج ح خ د ذ ر ز ط ظ ک ل م ن ص ض ع غ ف ق س ش هَ و ی. معلوم میشود بعدهابمناسبت بعضی نظریات که اغلب گویا مستند بصوت و مخرج صوت بوده در ترتیب فوق باز تبدیلات و تغییراتی دادند و ترتیب حروف الفبا را بصورتی درآوردند که اکنون در ایران و غیره متداول است. ( حاشیه برهان قاطع چ معین از جمال زاده مجله کاوه سال پنجم شماره 10 «شماره مسلسل 45» ).تاریخچه الفبامصریان قدیم 24 علامت داشتند و این علامتها شامل همه حروف صامت بود که در زبان آنان استعمال میشد. ایشان میتوانستند با این علائم نخستین الفبا را تشکیل دهند ولی این کار را انجام ندادند. اساس الفبا معلوم نیست ، بعضی از دانشمندان متن 16 کتیبه قدیمی را که در سرابیت الخادم واقع در شبه جزیره سینا پیدا شده است اساس الفبا قرار میدهند. این کتیبه ها به زبان سامی است و ظاهراً شامل 27علامت مختلف است که همه آنها الفبائی بوده و بخط هروگلیف تعلیم میشده ، اما تاریخ آن کتیبه ها مورد تردیداست ، و هیچیک از دانشمندان آنها را به پیشتر از 1900 ق.م. نسبت نداده اند و بعضی آنها را فقط به آغاز هزارساله اول منسوب کرده اند. از قدیمترین کتیبه های الفبائی که تا کنون شناخته شده اند کتیبه تابوت احیرم پادشاه بیبلوس در فینیقیه به سال 13 قرن پیش از میلاد است. این کتیبه به سال 1923 م. بوسیله پ. مونته کشف گردید و در آن 20 حرف از 22 حرف که اسناد کتیبه های فینیقی اخیر را بدست میدهند دیده میشود. این الفبای سینائی یا فینیقی کشف مهم و قابل توجهی است که بوسیله آن میتوان آواهای ساده را که در تلفظ زبان وارد میشوند تشخیص داد و همچنین الفبای مزبور ایجاد علامتهای ساده را که تشخیص آنها از یکدیگر بسیار آسان است میسر میکند. در میان شکلهای علامات و نامهای سامی آنها رابطه ای وجود ندارد. نام فقط جوابگوی اصل آکروفونی ( یعنی حرف یا علامت بنام یکی از چیزها خوانده شود ) است. کتیبه هایی از ابی باآل پادشاه بیبلوس و الیباآل در روی مجسمه فرعون ازرکن اول در پایان قرن دهم ، و همچنین لوح سنگی مزا در ترانسژردانی در حدود 842 ق.م. و کتیبه های نورا در ساردنی و سنجیرلی در سوریه شمالی در حدود اواخر قرن هشتم ( ق. م. ) به دست آمده است.