ایاغ

مگر خورد عرفی شراب از سفال که کوثر ز سیمین ایاغم نخورد

زهر کز دست تو ریزد بایاغم شکر است تیر کز شست تو آید بمذاقم رطبست

چو لاله در چمن از کاسه سرنگونی ها تهی ز باده ندیده است کس ایاغ مرا

ز تأثیر دعای جوشن می نشکند صائب به سنگ خاره چون یاقوت اگر غلطد ایاغ من

از درد اگر به صاف بود چشم دیگران ما را نظر ز صاف به درد ایاغ توست

به‌تازگی نکشد عافیت دماغ مرا مگر شکستن دل پرکند ایاغ مرا

تا سحرگه بشکند در بوستان نرکس خمار لاله از ژاله بود چونان که پر از می ایاغ

ز خودداری نمی سازند کام خاکساران تر اگر چه سرنگون باشد ایاغ لاله رخساران

داغ دلم چو لاله پر از خون بود حزین یا رب مباد خالی ازین می ایاغ ما

جام جم و سفال، گل یک حدیقه اند مانند شیشه می به لب هر ایاغ ریز