آسمان هفتم

منم که امروز ماتم‌زدهٔ روزگارم، از بالای آسمان هفتم به طبقهٔ هفتمینِ زمین افتاده‌ام. بر هیچ‌کس مثل من ستم نشد چرا که وجود مسعود به هیچ‌کس مثل من فیض و شرف نمی‌بخشید.

آویخته از آسمان هفتم اینجا رسنی هست سخت محکم

اندر زمین هفتم بیخش نهفته بن بر آسمان هفتم شاخش کشیده سر

در آسمان هفتم، مردی که بر کرسی نشسته بود می‌بیند. آن مرد خود را ابراهیم معرفی می‌کند و می‌گوید: «اینجا محل تو و منزل پرهیزکاران امت تو پس از مرگ است» و سپس آیه ۶۸ آل عمران را تلاوت می‌کند؛ ابراهیم، محمد و امتش را به خیر بشارت می‌دهد و سپس بهشت را به ایشان نشان می‌دهند.

انس بن مالک را پرسیدند که: بهشت کجاست در زمین یا در آسمان؟ جواب داد که: کدام آسمانست و کدام زمین که بهشت در آن گنجد؟ گفتند: پس کجاست؟ گفت: بالاء آسمان هفتم زیر عرش عظیم. قتاده گفت: بما چنان رسید که بهشت بالاء هفت آسمانست و دوزخ زیر هفتم طبقه زمین.

خواجه عمید اسعد مردی فاضل بود و شاعر دوست، شعر فرخی را شعری دید تر و عذب خوش و استادانه. فرخی را سگزیی دید بی اندام جبه‌ای پیش و پس چاک پوشیده، دستاری بزرگ سگزی‌وار در سر و پای و کفش بس ناخوش و شعری در آسمان هفتم!

در آخرالزمان قبطی پولس، پولس رسول از هفت آسمان پایین عروج می کند. در آسمان هفتم با پیرمردی ملاقات می‌کند که دروازه‌ای را به سوی قلمرو ماورای جهان مادی می‌گشاید و پولس سپس به آسمان‌های هشتم، نهم و دهم عروج می‌کند.

هر که خاک درگهش را گاه سازد هفته‌ای همچو کیوان آسمان هفتمینش گاه باد

نردبان آسمان هفتمین خم ز ثقل بار آن پشت زمین

گر بودمی تنهانشین ننهادمی دل بر زمین بر آسمان هفتمین دامن فشانها کردمی

آن که دایم آستان اولینش را ز قدر آسمان هفتمین خواندی سپهر هشتمین

عقل تو کل است وگر پیداستی اجزای او آسمان هفتمین یک جزو از آن اجزاستی

اگر روی ایاز آید ترا جای نهد بر آسمان هفتمین پای