بربستن

پس آنگه خود فرود آمد ز دیوار به چادر هر سه بربستند رخسار

وصل حق بیدل نظر بربستن است از ماسوا قرب‌شه خواهی ز عالم‌چشم چون شهباز بند

توبه از باده و بربستن چشم از رخ من ترک زنار و برافکندن سجاده به دوش

سخن بخشد حیات جاودانی اهل معنی را همین باشد کلیم از شاعری‌ها طرف بربستن

تو هم بربند بار خود از آنجا که همراهانت بربستند محمل

درهای امید را اگر بربستند تا مرگ بود رخنهٔ دیواری هست

راه آبِ فرات بربستند دل او زان عنا و غم خستند

در احسان بروی خویش اهل جود بربستند عبث واکرده می‌گردند ارباب طمع لب‌ها

چو بربستند بار سیم و زر هم گشادند آن زمان از یکدگر هم

اندوه و شادی این نام بود که بر تخت سلیمان تافت تا جنّ و انس و طیور و وحوش کمر خدمت وی بربستند شطیّه‌ای از حقیقت این نام بر کنگره طور تافت. طبق طبق از هم فرو ریخت. حشمت این نام روز قیامت رسول خدا را گوید: تو با شفاعت گرد ایشان گرد که با ما شمار ندارند و اینان را بما بگذار که ما ایشان را جمله در حمایت خود میداریم. آن سوختگان اهل توحید، عاصیان مفلس، قدم در آتش نهند و گویند: «بسم اللَّه» آتش میگریزد و میگوید: «جز یا مؤمن فقد اطفأ نورک ناری».