بشکم

ایکه پهلو بشکم داری و سنجاب و سمور انکه بر پوستکی خفته ز حالش یاد آر

و ابو یزید را پرسیدند که بچه یافتی این پایگاه را، گفت بشکمی گرسنه و تنی برهنه.

بارید لاله را بشکم باران افشاند سبزه را به جبین افشنگ

تو تاج اهل دلی ترک کرده دنیا تو خاتم رسلی سنگ بسته بشکم

آز بر عرض خوان همت او برفکندست خویشتن بشکم

و جون زر از سوراخ برداشتند و زاهد و مهمان قسمت کردند من می‌دیدم که زاهد در خریطه ای ریخت و زیربالین بنهاد. طمع در بستم که چیزی ازان بازآرم. مگر بعضی از قوت من بقرار اصل باز شود و دوستان و بذاذر باز به دوستی و صحبت من میل کنند. چون بخفت قصد آن کردم. مهمان بیدار بود چوبی بر من زد. از رنج آن پای کشان بازگشتم و بشکم در سوراخ رفتم و توقفی کردم تا درد بیارامید. آن آز مرا بازبرانگیخت و بار دیگر بیرون آمدم. مهمان خود مترصد بود، چوبی بر تارک من زد چنانکه از پای درآمدم و مدهوش بیفتاد. بسیار حیلت بایست تا بسوراخ باز رفتم و با خود گفتم:

و حارث بن قیس بر گذشت، جبرئیل بشکم وی اشاره کرد پس روزی‌

ماهی، از مهر یونسش بشکم؛ فلس رخشانش، خرقه ی حزقیل

کیست آن گرد شکم مردک رو به مانست دره در روی کشیده بشکم در دره نی