آمونیاک

بازگشت آمونیوم به آمونیاک بسیار آسان است و با اضافه کردن یک محلول قلیایی قوی انجام می‌شود.

فلاکس محلولی است شامل کلرور روی –نشادر و آب به نسبت‌های مختلف که معمولاً ۵۰٪ آب و ۵۰٪ مواد جامد را شامل می‌شود. نسبت نشادر به کلرور روی از ۱ به ۱۰ تا ۴ به ۵ قابل تغییر است که به‌طور تجربی و بر اساس نوع کار می‌توان این درصدها را تغییر داد پی‌اچ محلول فلاکس حدود ۵٫۴ تا ۵ است که در حین کار کاهش می‌یابد ولی حتی‌الامکان از پی‌اچ حدود ۳ به پایین باید توسط قلیاها مثل آمونیاک، پی‌اچ را بالا برد. دمای محلول بین ۵۰ تا ۶۰ بهترین کارکرد را دارد. بعد از مدتی میزان آهن فلاکس افزایش خواهد یافت و در زمانی که از ۳٫۰ گرم در لیتر بیشتر شد باید آن را با عملیات شیمیایی مخصوص تصفیه نمود

رومی‌های باستان آمونیوم کلرید را به عنوان پول و سپرده استفاده می‌کردند. آن‌ها سنگ آمونیوم را از مکانی به نام پرستشگاه ژوپیتر یا همان لیبی جدید جمع‌آوری می‌کردند. اما آمونیاک به شکل نمک آمونیاک نخستین بار توسط جابر ابن حیان در قرن ۷ شناخته شد.

مولکول آمونیاک یک مولکول قطبی است که می‌تواند با خودش و بسیاری مولکول‌های دیگر، پیوند هیدروژنی برقرار نماید.

آزمایش شیمیایی آب شامل تعیین غلظت کاتیون‌ها و آنیون‌های آب و پساب شامل نیتریت، نیترات ، سولفات، سدیم، پتاسیم، فسفات، کربنات، بی کربنات، آمونیوم، آمونیاک و همچنین کلیه فلزات سنگین شامل آهن، مس، منگنز و… می‌باشد. بر اساس معیارهای سازمان ملی استاندارد، استاندارد شماره ۱۰۵۳ ویژگی‌های فیزیکی و شیمیایی آب آشامیدنی، تعیین‌کننده غلظت برای آب آشامیدنی می‌باشد. ویژگی‌های فیزیکی و شیمیایی آب آشامیدنی بر طبق استاندارد ۱۰۵۳ به شرح زیر است:

پیش آگهی تکامل مغزی بیمار به ماهیت اولیه افزایش آمونیاک خون به ویژه مدت آن یا تعداد حملات راجعه بستگی دارد.

ترکیب‌های آمونیوم می‌توانند در حالت بخار روی می‌دهند. برای نمونه: هنگامی که بخار آمونیاک در تماس با بخار کلرید هیدروژن قرار گیرد، ابر سفیدی از آمونیوم تشکیل می‌شود که خیلی زود به صورت یک لایهٔ نازک جامد روی سطح ته‌نشین می‌گردد.

بسیاری از آمین‌های آلکیل‌دار بوسیله آمیناسیون الکل‌ها با استفاده از آمونیاک در حضور کاتالیزورهای اسیدی بصورت صنعتی تولید می‌شوند.

اسیدوز متابولیک با آنیون گپ طبیعی: فیستول پانکراسی، اورتروسیگموئیدوستومی، اسیدوز کلیوی توبولار، مسمومیت با آمونیاک، استازولامید، نارسایی کلیوی.

بیشتر ماهی‌ها تبادل گازی را با استفاده از آبشش‌هایی که در دو سوی حلق (گلوی) آن‌ها قرار گرفته، انجام می‌دهند. آبشش‌ها بافت‌هایی هستند که به نخ‌های کوتاهی شبیه‌اند. این نخ‌ها سازه‌هایی پروتئینی هستند به نام رشته. این رشته‌ها کارکردهای مختلف زیادی دارند که شامل انتقال یون و تبادل اکسیژن، دی‌اکسید کربن، اسید و آمونیاک می‌شود. هر رشته حاوی شبکه‌ای از مویرگ‌ها است که سطح بزرگی را برای تبادل اکسیژن و دی‌اکسید کربن فراهم می‌کند.