اندوه

از ایرادهای بزرگی که بر موسیقی فیلم گرفته می‌شود فقدان فرمی منسجم در آن است. حتی یک بررسی ساده هم فقدان درک موسیقی فیلم و ارتباط درونی آن با دیگر عناصر را برملا می‌سازد. حتی آهنگساز پر قدرتی مانند استراوینسکی در درک این نقطه حساس در مورد موسیقی فیلم بازمی‌ماند. زمانی‌که استراوینسکی به استودیوی کلمبیا دعوت شد تا برای فیلم «کماندوها در سپیده دم نبرد می‌کنند» موسیقی بسازد، از شیوه کار بی‌خبر بود. اقدام به نوشتن طرح‌هایی برای تصویر کرد، بدون آن‌که حتی فیلم را دیده باشد. این پارتیتور به موقع کامل نشد و طرح‌ها برای فیلم قابل استفاده نبودند.

نام آشوکا از دو بخش آ و شوکا درست شده که در سانسکریت به معنای بی‌اندوه است.[نیازمند منبع]

در ۷ دسامبر ۱۳۱۳ در نامه‌ای به ارزا پاند، تی.ای. لورنس اندوه خود را از مرگ ا.آر. اوراژ بیان می‌کند. شاگردان پیشین سیستم گورجیف اوراژ انیگرام را روی سنگ گورش را نقش زدند.

لوسی در۳۰ نوامبر ۱۸۷۴ در کلیفتون (نیو لاندن کنونی) واقع در جزیره پرنس ادوارد چشم به جهان گشود. او در ۲۱ ماهگی مادرش را در اثر بیماری سل از دست داد و پدرش که گرفتار حزن و اندوه مرگ همسر شده بود، حضانت او را به پدربزرگ و مادربزرگ مادری‌اش سپرد و در هفت سالگی او را ترک کرد و به پرینس آلبرت رفت. لوسی که ۷ سال بیشتر نداشت به کاوندیش رفت تا با پدربزرگ و مادربزرگش زندگی کند؛ آن‌ها رفتار سختگیرانه‌ای با او داشتند. لوسی علی‌رغم داشتن خویشاوندانی در آنجا، بسیاری از دوران کودکی‌اش را در تنهایی گذراند و همین تنهایی به خلق دوستان و دنیاهای خیالی و ذهنی او و در نهایت تقویت قوهٔ تخیلش کمک کرد.

بر دل عطار فلک هر نفس صد در اندوه گشود ای غلام

تا چند خورد باید اندوه آب و نان تا چند برد باید تیمار عمّ و خال

مردم خراسان هفت روز سوگواری کردند و چناان از کشته شدن او اندوهگین شدند که در آن سال هرچه نوزاد پسر به دنیا آمد، زید و یحیی نام نهادند.

بسپار این خرد بدست جنون که باندوه و غم سپرد مرا

از آن ترسم که در پیکار این کوه گرو بر خصم ماند بر من اندوه

دلها همه گردیده خراب از غم و اندوه جز بوم در این بوم دل شاد ندارد

چوانگ با همین عقیده مبانی فلسفی خود را پیش می‌برد و بدون آن که غم و اندوهی به خود راه دهد و بی‌دردسر زندگی خود را طی می‌کرد.

خدیجه زنی بود بسیار مهربان و بیشتر اوقات لباس زرد رنگ می‌پوشید زیرا می‌دانست همسرش محمد بن عبدالله رنگ زرد را در لباس او دوست دارد. او زنی مؤمن و فداکار بود و محمد به شدت او را دوست می‌داشت چنان‌که پس از مرگش بسیار محزون شد و در فراق او بسیار گریست. خدیجه یکی از محترم‌ترین بانوان نزد تمامی مسلمانان است. در دهم رمضان سال دهم بعثت (سه سال قبل از هجرت) در مکه از دنیا رفت و این همان سالی بود که ابوطالب عموی محمد نیز در گذشت و مسلمانان آن را «سال اندوه (عام الحُزن)» نامیدند.

چو روی تخوار او فروزان بدید از اندوه چندان دلش بردمید

چشم بد دور که بستان ارم را گه حسن خار اندوه نهادست گل خود رویت

خنسا در خانواده‌ای ثروتمند در نجد زاده شد و رشد یافت. او معاصر محمد بن عبدالله بود و پس از بعثت نیز به اسلام گروید. در سال ۶۱۲ میلادی برادر او معاویه توسط اعضای قبیله دیگری کشته شد، خنسا اصرار داشت که دیگر برادرش یعنی صخر انتقام معاویه را بگیرد، که صخر نیز این کار را انجام داد اما طی این جریان زخمی شد و حدود یک سال بعد او نیز درگذشت. پس از آن خنسا به سوگواری، اندوه و مرثیه‌سرایی‌هایی مشغول گشت که زمینه‌ساز شهرت وی شدند.

غم و اندوه جاویدان نماند نمود نیک و بد یکسان نماند

ابا ماه‌سیما به شادی نشست ز می اندوه غصه را کرد پست

او و همسرش اوریدیسه (اوریدیکه) تنها یک فرزند داشتند و آن هم دختری به نام دانائه بود. این دختر زیباترین زنان آن سرزمین شمرده می‌شد، اما شاه از این که پسر نداشت، ملول و اندوهگین بود. پادشاه روزی به زیارت معبد دلفی رفت تا از آپولو بپرسد که آیا ممکن است روزی صاحب فرزند پسر شود یا نه. کاهنهٔ غیبگوی معبد به او گفت که چنین چیزی ممکن نیست، و در ادامهٔ سخن چیزی به او گفت اندوهبارتر و ناگوارتر از سخن پیشین: اینکه دخترش پسری از زئوس، خدای خدایان به دنیا می‌آورد که آن پسر روزی جدش، یعنی پادشاه آرگوس را خواهد کشت.

هنگام تبعید دیرپای همایون، اکبر از سوی عموهایش، کامران میرزا و عسکری میرزا و عمه‌ها به‌ویژه همسر کامران میرزا در کابل پرورش یافت. او چرخهٔ جوانی خود را با آموختن شکار، پیمودن و پیکار گذراند. اگرچه هرگز خواندن و نوشتن را فرا نگرفت، هنگامی که در آغاز شب بیکار می‌شد، از کسی می‌خواست که برایش بخواند. در ۲۰ نوامبر ۱۵۵۱، کوچک‌ترین برادر همایون، هندل میرزا، در نبرد با نیروهای کامران میرزا جان باخت. همایون با شنیدن خبر مرگ برادرش بسیار اندوهگین شد.

در گوشه ای خزیده ز اندوه بی کسی آن بر شکسته خلوت دلهای تنگ را