از بن دندان

خود چو پروین که مه و مهر همی سجدهٔ عشق سر دندان ترا از بن دندان آرند

همه شاهان جهانرا چو همه در نگرم بندگی باید کرد از بن دندان ایدر

وگر چون بندگان آیند خدمت را میان بسته گرامی دارشان کان آمدن هست از بن دندان

کن نوک سنان را تیز ای عقرب جراره زهر از بن دندان ریز ای افعی خونخواره

تا لب من دور ماند از لب و دندان او دل شد و جانم به لب از بن دندان رسید

چو از خوان وصال او ندارم جز جگر قوتی بخایم هم از بن دندان جگر ناچار چتوان کرد؟

آن کند اختر از بن دندان که بدو دولت تو فرمودست

هیچ چاره نیست از قوت عیال از بن دندان کنم کسپ حلال

در گوش صدف جای کند از بن دندان هر نکته که از لعل گهرزای تو ریزد

ما بی توکلیم، وگرنه درین چمن رزق شکوفه از بن دندان برآمده