بادافراه

به نیم خدمت بخشد هزار پاداشن به صد گنه نگراید به نیم بادافراه

دست عدلی دراز کردستی هم به پاداش و هم به بادافراه

دوستان را ز تو همواره همین باد که هست عز بی خواری و پاداشن بی بادافراه

شاهزاده گفت: تعرض حرم پدر و التفات نمودن به ربات حجال، لایق کرم و فتوت رجال نبود و هیچ عاقل از برای نمای نهمت و قضای شهوت، خود را مستوجب عقوبت و مستحق ملامت نگرداند و بر ارتکاب حرام، اقدام جایز نبیند و پای خیانت بر چهره صون و دیانت ننهد و آبروی سنت و مروت و شریعت و فتوت نریزد و از برای مجازی زایل، حقی باطل نکند و اگر من درین هفت روی کلمتی گویم، سبب هلاک و ابطال من شود بدین سبب، مرکب مقالت را در میدان حالت، مجال جولان نیست چون ایام نحوس و ساعات بوس منقضی و منفصل شود، جزای این عقوق و پاداش این حقوق و بادافراه این نفاق و شقاق که در میدان آوردی و جمال صیانت، به خال خیانت ملوث گردانیدی، تقدیم افتد.

نکند کندی وقتی که کند پاداشن نکند تندی وقتی که دهد بادافراه

موافق تو قرین سعادت و نعمت مخالف تو اسیر بلا و بادافراه

تا چوکردار ستوده نبود سیرت زشت تا چو پاداشن نیکو نبود بادافراه

این کلمات تقریر کرد و از پیش تخت شاه با ناله و نفیر و نوحه و زفیر بیرون آمد. شاه از سخط یزدان و بادافراه آن جهان اندیشه کرد و مثال داد تا شاهزاده را سیاست کنند و آن را تاریخ ایام عدل و فهرست قانون جهانداری گردانند. وزیر هفتم که زحل همت و مشتری سعادت بود، چون این خبر بشنید، کس به سیاف فرستاد و به توقف اشارت فرمود و گفت: تعجیل منمای تا من پیش تخت شاه روم و از مذمت استعجال در تقریب آجال سخن گویم.

زان غلام این‌ چو شنید اشک روان کرد برو کاه جرمم چه‌ که این گشت مرا بادافراه

شتاب گیرد و گرمی به وقت پاداشن صبور گردد و آهسته گاه بادافراه