احول

تن از بیم، لرزان ولاحول خوان دو گلبرگش از تشنگی نیلگون

احولی سیستانی، شاعر و ادیب سیستانی است که در سال ۱۰۲۴ به هند مهاجرت کرد. ملاعبدالنبی فخرالزمانی قزوینی، «مؤلف تذکره میخانه‌ها» به سال ۱۰۲۶ احولی را در شهر دلپذیر کشمیر ملاقات کرده‌است.

چه خطاها که ندارد اثر کج‌نظری سرو را احول معذور دوتا می‌بیند

هیچ کس از حال او آگه نشد احولی با او مگر همخانه شد

هر که در عالم دویی می‌بیند آن از احولی است زانکه ایشان در دو عالم جز یکی را ننگرند

احولک در دید اندر آینه زان بکثرت دید او معاینه

احولک در آینه چون بنگرید روی خود دو دید آن نحس پلید

دریا چو چنان باشد کف درخور آن باشد اندر صفتش خاطر هست احول و کذابی

دیوان احولی سیستانی مشتمل برپنج هزار بیت است.

این شراب و نقل و حلوا هم خیال احولست اندر آن دریای بی‌پایان به جز دریا نبود

احمدگلچین معانی، درکتاب «کاروان هند» احولی را تخلص شاعر می‌داند که بعداً به بسمل تغییر تخلص داده‌است.

مؤمن الطاق با نام محمد بن علی بن نعمان بی أبی طریفة بجلی کوفی، کنیه ابو جعفر احول، محدث، متکلم اعتزالی، فقیه و شاعر شیعه بود. وی مؤسس فرقه نعمانیه از فرقه‌های امامیه بود. اهل سنت او را جعل کننده احادیث و از معتزلهو شیطان الطاق نامیدند.

نه طفی ماندت نه احولی نیز ازو گوئی وزو بینی همه چیز

احمد بن ابی خالد احول دیوانسالار و وزیر نامدار عصر مأمون عباسی است.

ناقص از کامل برد لذت ز دنیا بیشتر دیده احول کند عیش دو بالا بیشتر