آزده

بخاصه گر بود آزده‌ئی او بتکمیل معانی زاده‌ئی او

چون گل شکفته ایم و دل آزده همچو سرو هر چند خار غم دمد از باغ وراغ ما

پری هر طرف پیش او صف زده همه جامهاشان به زر آزده

همه راه و بی راه گنبد زده جهان شد چو دیبا به زر آزده

بی اندازه سیمین و زرین دده درون مشک و بیرون به زر آزده

چو خوشه خصم تو جوجو شدست از آنکه تنش شدست آزده از تیر غم چو خوشه ز داس

به آن گوهر تاج آزده گان مهین تاجبخش فرستاده گان

من اکنون فرستم فرستاده ای جوانی هشیوار و آزده ای

ز بار فاقه تن آزده باش و دل خسته روا مدار کسی را زخود بیازردن

وز ملاقات صبا روی غدیر راست چون آزدهٔ سوهانست