بالوعه

رسید ازبسکه خالی شد زمی دن چه بالوعه را می تا به گردن

آنچنان نزدیک بنماید ورا که دویدن گرد بالوعهٔ سرا

اما ادبای نامؤدب و بلغای نامهذب که هنوز در تکرار ضرب زید عمرا باشند این معنی را منکر دانند واین سخن را مقرر شناسند و درین میدان گوز پوده شکنند و رنج بیهوده زنند و از بالوعه خاطر خود قی ها کرده طعامهای خورده برآرند واز حجتها که: اضعف من علل النحویین خوانند بحکم سودا ید بیضا نمایند و سر ان فی القرآن لحنا استقامها العرب بالسنتها ندانند.

هرکسی گوید من و تو لیک اندر شرط عشق فرقکی هست از چه بالوعه تا چاه ذقن

عجب نیست بالوعه گر شد خراب که خورد اندر آن روز چندان شراب