اورانگوتان

پژوهشی در سال ۲۰۰۸ بر روی دو اورانگوتان در باغ وحش لایپزیگ نشان داد که اورانگوتان‌ها نخستین گونهٔ غیرانسان هستند که «معاملهٔ حساب‌شده» در آن‌ها رواج دارد. به این شکل که آن‌ها سود و ضرر هزینهٔ تبادل هدیه را در طول زمان حساب می‌کنند.

مانند دیگر کپی‌های بزرگ، اورانگوتان‌ها از جملهٔ باهوش‌ترین نخستی‌ها هستند. از دههٔ ۱۹۶۰ میلادی استفادهٔ شامپانزه‌ها از ابزار، مشاهده شده بود. استفاده از ابزار در میان اورانگوتان‌ها، توسط بیروت گالدیکاس مشاهده شده‌است.

شامپانزه‌ها، گوریل‌ها، اورانگوتان‌ها، بابون‌ها و فیل‌ها. همچنین دلفین‌های پوزه بطری، نهنگ‌های قاتل قادر به تشخیص خود در آینه هستند.

شواهد مولکولی نشان می‌دهد که گیبون‌ها حدوداً ۱۲ تا ۱۸ میلیون سال پیش از کپی‌های بزرگ جدا شدند و اورانگوتان‌ها ۱۲ میلیون سال پیش از کپی‌های بزرگ جدا شدند. هنوز سنگواره‌ای که بتوان با کمک آن نیاکان گیبون‌ها را (که ممکن است محل پیدایش آن‌ها از جمعیت‌های انسان‌سایان جنوب شرق آسیا بوده باشد) مستند کرد، یافت نشده است. اما در مورد اورانگوتان‌ها، می‌توان سیواکپی در هند و گریفوکپی در ترکیه را که ۱۰ میلیون سال پیش می‌زیسته‌اند به عنوان نیاکان آن‌ها برشمرد.

طبق فهرست سرخ آی.یو.سی.ان، هر سه گونهٔ اورانگوتان در بحران انقراض قرار دارند.در مالزی و اندونزی از آن‌ها به شکل قانونی در برابر شکار، آسیب دیدن یا کشته شدن محافظت می‌شوند و در ضمیمه ۱ معاهده سایتس فهرست شده‌اند که تجارت بدون مجوز آن‌ها را طبق قوانین بین‌المللی منع می‌کند.

برخی از سرده‌هایی که امروزه منقرض شده‌اند در زیرخانوادهٔ انسانیان (انسان، گوریل، شامپانزه) دسته‌بندی می‌شوند و بقیه در زیرخانوادهٔ پونگینه با اورانگوتان‌ها جای می‌گیرند. متاخرترین نیای مشترک انسانیان در حدود ۱۴ میلیون سال پیش، یعنی زمانی که اورانگوتان از سه سردهٔ دیگر جدا شد، زندگی می‌کرده است. اجداد انسان‌سایان در ۱۵–۲۰ میلیون سال پیش از خانوادهٔ گیبون‌ها جدا شده‌اند.

اورانگوتان‌ها، روز خود را با خوردن غذا به مدت ۲ تا ۳ ساعت آغاز می‌کنند. آن‌ها جانورانی میوه‌خوار هستند و میوه‌ها ۵۷ تا ۸۰ درصد رژیم غذایی اورانگوتان‌ها را تشکیل می‌دهند. این جانوران، میوه‌های دارای بافت نرم و میوه‌هایی از نوع اریل، شفت را ترجیح داده و از انواع توت‌هانیز تغذیه می‌کنند. انجیر از میوه‌های رایجی است که استفاده می‌کنند، چون جمع‌آوری و هضم آن آسان است. آن‌ها همچنین از عسل، برگ‌ها، گیاهان، پوست درختان، تخم پرندگان، حشرات و دیگر جانوران کوچک مثل پرندگان و پستانداران کوچک مانند چشم‌گرد تنبل نیز تغذیه می‌کنند. اورانگوتان‌ها حتی برای نوشیدن آب شاخه‌های درخت را ترک نمی‌کنند، و از آبی که در سوراخ بین شاخه‌ها جمع شده استفاده می‌کنند.

اورانگوتان‌ها بدنی حجیم و بزرگ، گردنی ضخیم، و بازوانی بسیار دراز، و پاهایی کوچک و خمیده دارند، و فاقد دم هستند. بیشتر بدن آن‌ها با موی قهوه‌ای مایل به قرمز پوشیده شده، و رنگ آن در میان گونه‌های مختلف، متغیر است. برای مثال اورانگوتان سوماترایی پوششی روشن‌تر و کم‌پشت‌تر دارد. اورانگوتان‌های نر دارای دندان‌های نیش بلند و گاه دارای پوششی از مو مشابه ریش، در صورت خود هستند.

در آوریل ۲۰۱۵ (اردیبهشت ۱۳۹۴) نتایج پژوهشی انتشار یافت که بیرون‌زدگی دیسک بین‌مهره‌ای که می‌تواند باعث کمردردهای مزمن شود در افرادی بیشتر دیده می‌شود که شکل مهره‌های کمر آن‌ها به مهره‌های شمپانزه‌ها و اورانگوتان‌ها شباهت بیشتری دارد؛ به عبارت دیگر مهره‌های کمر این افراد از نگاه فرگشتی کمتر برای راه رفتن روی دو پا تطبیق پیدا کرده است. یکی از توضیحاتی که در این باره ارائه شده این است که در مسیر فرگشت از جانداری چهار دست و پا به انسان دو پا، فشار بر روی ستون مهره‌ها افزایش یافته است. نتایج این پژوهش این فرضیه را که کمردرد ممکن است منشأ فرگشتی داشته باشد تقویت می‌کند. شیوع بیماری‌های ستون فقرات در انسان بیشتر از نخستی‌ها است.[یادداشت ۱]