اعتدال مساوی

در موسیقی معاصر غربی، کوک سازها با روش اعتدال مساوی انجام می‌شود. در این روش هر اکتاو که برابر ۱۲۰۰ سنت است، به ۱۲ نیم‌پرده متساوی که هر کدام ۱۰۰ سنت هستند تقسیم می‌گردد، لذا هر پرده برابر ۲۰۰ سنت خواهد بود. از آنجا که کوک مورد نظر در نظریه ادوار، کوک فیثاغورثی بوده‌است، فاصلهٔ طنینی (یک پرده) به جای ۲۰۰ سنت، حدود ۲۰۳٫۹۱ سنت یا به‌طور تقریبی ۲۰۴ سنت به دست می‌آید و فاصلهٔ «بقیه» هم تقریباً برابر ۹۰ سنت خواهد بود. جدول زیر، فواصل نت‌های پیاپی را بر حسب سنت نشان می‌دهد.

فواصلی که در نظریه ادوار تعریف می‌شدند با کوک فیثاغورثی مطابقت داشتند (به جز فواصل ریزپرده‌ای که در کوک فیثاغورثی وجود ندارد). کوک سازهای موسیقی ایرانی در دوران معاصر، به اعتدال مساوی نزدیکتر است تا به کوک فیثاغورثی؛ به بیان دیگر، زمانی که تحول مقام به دستگاه رخ داد، سازهای ایرانی هم تا حدی مطبوع‌سازی شدند و لذا نظریهٔ ادوار، هم از حیث تعریف نحوهٔ دستان‌بندی ساز، و هم از حیث تعریف ساختار مُدال موسیقی ایرانی، کنار گذاشته شد. ساختار مدال موسیقی ایرانی اکنون با کمک ردیف شرح داده می‌شود.

آکورد هفت معمولاً به آکورد هفت نمایان اشاره دارد که ترکیبی از یک آکورد ماژور و یک هفتم کوچک است. با این حال فاصله‌های هفتم دیگری می‌تواند به آکورد سه‌صدایی اضافه شود و در نتیجه انواع مختلفی از آکورد هفت وجود دارد. فاصلهٔ هفتم در ابتدا به‌عنوان یکی از نت‌های زینت و غریبه با آکورد مورد استفاده قرار می‌گرفت. با گذشت زمان و ایجاد اعتدال مساوی، آهنگسازان را بر آن داشت تا بی‌ثباتی فاصلهٔ هفتم که نامطبوع شناخته می‌شد را در آکورد سه‌صدایی به بخشی از اجزا آکورد پیوند دهند و بدین ترتیب به‌عنوان «آکورد هفت» برای گوش‌های ناآشنا تبدیل شد و به آن عادت کردند. در موسیقی مدرن و به‌ویژه موسیقی جاز، تقریباً اکثر آکوردها دارای نشان هفت هستند.