بسیار

جهاندارا، شها، از من چسان آید ثنای تو که نتواند بیان کردن یک از بسیار حسانش

گفتی تو که بسیار بیادت کردم من میدانم که چون مرا یاد کنی

گر نخواهی سازدت در بزم بی‌مقدار حرف تا توان خاموش گردیدن مزن بسیار حرف

گرچه بسیاری بکوشیدم و لیک تا به فقر از من مسافت بود نیک

ای گل به کس این خوبی بسیار نمی‌ماند دایم گل رعنایی بر بار نمی‌ماند

یارب دل و دلدار شد بار گنه بسیار شد وین خفته تا بیدار شد شد کاروان سبحانه

گشت از لب گور بوس بسیار خرپشته او به خاک هموار

کدام دل که ز شوق لبت در آتش نیست شراب نیست، وگرنه کباب بسیار است

فیض را نعمت بسیار چو دادی مددی کن تا کند شکر عطایای تو بر رغم حسودم

در وصف خوبی تو صاحب لسان معنی بسیار گفت لیکن ناورد در بیانت