بسودی

مگر زین بسودی که ما را بسودی وزین بر زیانی که ما را زیانی

اگر اوحدی را ز وصل رخ خود بسودی رسانی، زیانت نباشد

از ناز چه سود چون بسودی آخر بی شمع شبی چون نغنودی آخر

و گر بر کهربا لب را بسودی به ساعت کهربا یاقوت بودی

دگر سنگ دیدند کوچک بسی که چون زآن دو بر هم بسودی کسی

بسودی سه دیگر گره را شناس کجا نیست از کس بر ایشان سپاس

که ای شاه نیک‌اختر و نیک‌بخت بسودی بسی یاره و تاج و تخت

حسن (ع) رابه کوزه در الماس ناب بسودید تا زان بنوشید آب

چنینست کردار این گوژپشت چو نرمی بسودی بیابی درشت

بسودی به خفتان و خود اندرون نخواهی همی سیر گشتن ز خون