بسوده

گرچه دارد نار دانه رنگ لعل نابسود نیست لعل نابسوده در بها چون ناردان

سخن گفت ناگفته چون گوهرست کجا نابسوده به سنگ اندرست

دو نار تازه بر رسته ز یک شاخ کف امیدشان نبسوده گستاخ

بسوده دست جلال تو دامن عیوق سپرده پای کمال تو ذروه اعلی

نور او نور یوسف چاهی است جاه او نابسوده سایه چاه

جز آینه کس ندیده رویش نبسوده به غیر شانه مویش

چو تمغاج خان جد و جد پدر به تمعاج خانی بسوده رکاب

بخشم گفت که ما را ز دست بدگهران گرفتن گهر نابسوده ندهد سود

ور گهر تاج نابسوده شد از بحر بحر گهر زای تاجدار بماناد

نابسوده در او ز پاس وزیر سر زلف بنفشه دست چنار