بسدین

خسروی کاندر کفش باشد بروز رزم و کین لاله چون بر رمح مینا گون سنان بسدین

به لاله گوی که هان بسدین قدح درده به مرغ گوی که هین خسروی نوا برکش

ستاک لاله فروزان بدان صفت که بود زمشک و غالیه آکنده بسدین مجمر

دهانش چون صدف بسدین پر از لؤلؤ چو او حدیث کند در بباردش ز دهان

چو لرزان کهی یکسر از زر خشک بر او بسدین قطره ابری ز مشک

صبح را بنگر پس پروین روان گوئی مگر از پس سیمین تذروی بسدین عنقاستی

نطقت ز شکرین لب کلکت ز بسدین کف لذت دهد بشکر مستی برد ز قرقف

ز لاله راغ بپا بسته بسدین خلخال ز ابرکوه به سر هشتّه عنبرین ‌گرزن

گر کف پای تو را ز عشق ببوسم تا نکند بسدین لب تو فسوسم

وان دوات بسدین را نه سرست و نه نگار در بنش تازه مداد طبری برده به کار