بزمین

می رفت دعای صحتش بسکه بچرخ می خواست که آید بزمین راه نیافت

همه را نفخ عشق حاضر کرد بزمین ظهور و ارض نشور

مردی و مردمی بجهان گشت زو پدید رادی و راستی بزمین زو شد آشکار

ز مهر، زد بزمین هر شب آسمان دستار ز صبح بر تن خود روزگار جامه درید

فرو شود بزمین منشی سپهر زرشک چو بر سپهر فرازد لوای انشی را

پس جعفر بن ابی طالب از پس ایشان شد با جماعتی مسلمانان، و جمله مهاجران زمین حبشه هشتاد و دو مرد بودند بیرون از زنان و کودکان. چون قریش را خبر شد که ایشان بزمین حبشه شدند، عمرو عاص را با یکی دیگر پیش نجاشی فرستادند با تحفهای نیکو، تا آن مسلمانان را بچشم نجاشی زشت کنند. رب العالمین آن کید و فعل ایشان بر ایشان شکست، و مسلمانان را از ایشان معصوم داشت، و خائبا خاسرا هر دو از ایشان بازگشتند، و تمامی این قصّه در سورة آل عمران روشن گفته‌ایم.

گران بود بزمین بر بپای چون بدود بباد بر نگذارد بدان گرانی بار

از شعله آه من افتد بزمین آتش وز ناله زار من بی‌حد به فلک غلغل

تو ماه روزگاری و او میر روزگار چون او و چون تو بر بزمین ماه و میر نیست

مه نبر خواسته و من بزمین ننشته که مهم حلقه بدر کوفت چو مهر خاور