بزم آرا

آبروی شمع و مه را ریخت دوش آفتاب روی بزم آرای تو

ساقی حسن بزم آرایش باده جلوه ریخت در ساغر

چراغ افروز شام درد مندیست نه بزم آرای روز سربلندیست

بزم آرای گدا و شه بود خضر ظلمات ودلیل ره بود

مگر زان بهی بزم آراسته زکارم شدی بند برخاسته

خسروی شد ناصرالدین فرقه اسلام را کز حقیقت هر مجازی باز بزم آرا بود

خیز ساقی که بهار انجمن بزم آراست ز چمن بوی گل و ناله بلبل برخاست

ای خوش آن وقت که بینم رخ بزم آرایت چون مه چارده بار دگر اندر شب داج

برزم رزم گشائی ببزم بزم آرای بتیغ تیغ گذاری به تیر تیرانداز

بزم مستان را بیارای از گل ای ساقی که شد بزم باغ آراسته از روی بزم آرای گل