برگستوان

به تیر اندر آن حمله بفکند تفت ز پیلان برگستوان دار هفت

تو را امان ز امل به که اسب جنگی را به روز معرکه برگستوان به از هرا

ز تیر و کمان و ز برگستوان ز گوپال وز خنجر هندوان

از تیغ مهر و ناوک انجم خلاص یافت این ابلق زمانه ز برگستوان برف

گزین کرد زایران ده ودوهزار جهانگیر وبرگستوانور سوار

تو خود به جوشن و برگستوان نه محتاجی که روز معرکه بر خود زره کنی مو را

گرفته سپرها ز چرم نهنگ برافکنده برگستوان پلنگ

بجوشید و برگستوان برفگند چو باد اندر آمد به اسب سمند

پیراهن و عمامه ازین دیبه بهتر است زان کاهنیه سازی برگستوان و خود

بخون و بمغز اندرون خار و خاک شده غرق و برگستوان چاک چاک