برگریزان

خزان نیکخواه از رشح ابر همّتت آری بهار بدسگال از برگریزان حسامت دی

لاله رویی که ازو خار مرا در جگرست برگریزان دل و باغ و بهار نظرست

لازم پیری است صائب برگریزان حواس در فتادن چون کند برگ خزان استادگی؟

منقش بال طاوسی است هر یک آشیان گردون که از هر پر فشانی برگریزان دگر دارد

بخاک افتاد هر سو مرد عریان چو گاه برگریزان صحن بستان

زردرو از برگریزان ندامت می شوی روی خود را از شراب بی غمی گلگون مکن

نیست آسان خون نعمت های الوان ریختن برگریزان مکافات است دندان ریختن

کرده دلسرد از حیاتم برگریزان حواس زین خزان بی مروت گلشنم ویران شده است

نیست آسان خون نعمتهای الوان ریختن برگریزان مکافات است دندان ریختن!

گرچه دارد نوبهار حسن او جوش دگر برگریزان دل صد پاره ما هم خوش است