برچک

ز مژگان سرشکش برخ برچکید همه جامهٔ پهلوی بردرید

چو فغفور مر دیو را بنگرید سرشکش ز مژگان به رخ برچکید

چون‌ مرا بیند ز شرمش برچکد خوی از عذار گرتوانی آن عذار خوی‌دستان را بکش

گهی راند نرم و گهی راند گرم به رخ برچکان از مژه آب گرم

چو گل هر زمانی همی بشکفید سرشکش ز دیده به رخ برچکید

ور قطره ای ز جود تو بر خاک برچکد در دشت هر غبار که باشد شود عقار

چو رستم ز ایرانیان این شنید سرشکش ز دیده به رخ برچکید

یک قطره ز جرعهٔ شرابش گر برچکد از قدم به سندان

. . . ونی بگونه چون گل سوری و یاسمن چون برف قطره قطره بر او برچکید خون

آنی که به لطف تو سراسر نمکی چون بر گل تازه برچکیده نمکی