برناس

جز آن قصیده که از روزگار برنایی که کار پیر نه چون کار مردم برناست

یکی مرد برناست کز خویشتن به آرایش جامه کردست زن

تا حرف تو در میانه آمد آشوب میان پیر و برناست

کردار تو گویی به مثل اختر سعدست زیرا که بدو بخت بشر فرخ و برناست

باد هر فصل زفر خنده زما نت خرم که جهان کهن از دولت بختت برناست

شد معزی در فراق خدمتت پیر و کهن گر مقیمستی به خدمت تازه و برناستی

دهر چو اقبال تو برنا شده است خوش بودی گر همه برناستی

رحمی نکند بر این دل پیر یاری که چو بخت خویش برناست

رای او پیرو دولتش برناست دست او بحر و خنجرش گهرست

غلام پیر شهی‌ام، که صد هزاران پیر ز فرّ بخت جوانش جوان دل و برناست