برشده

تومگر بهر تماشا به گلستان رفتی که زمرغان چمن برشده غوغای دگر

تا به یک سالت دهد بر نردبان نردبانی برشده بر آسمان

به فلک برشده مریخ و زحل زان دارد تا غلامان تو را سازد پیکان و سنان

به آب لطف تو آنرا که تشنه کرد امید سپهر برشده ننمایدش سراب غرور

ازین برشده خرگه شاهوار شنیدم یکی کودک بی قرار

هم به تو مالد فلک تو را که ندارد جز که ز عمر تو چرخ برشده ماله

ای کف دربار تو برشده ابری که هست سوختن آز برق صیت سخاتندرش

مگذر بر سر زلفش که گرفتار شوی جان ازین دامِ به هم برشده بیرون نبری

به سرو برشده دارد ز مشک تافته خم به تیر آخته دارد ز شیر تافته تاب

تا جای گنج قارون ایشان فرو شدند تو برشده بطارم عیسی بن مریمی