برشدن

غرق زمین قوم لوط، چند چو کشتی نوح برشدن از راه پشت، پای شکم داشتن

این بگفتند و سوی که برشدند دیده افکن جانب اخگر شدند

چو بی‌توشه خواهی همی برشدن از این تیره مرکز به چرخ زحل؟

نه مرا وعده کرده‌ای نه که سوگند خورده‌ای که به هنگام برشدن برسد نردبان تو

پدیدار شد تیغ کوهی بلند که از برشدن بود جان را گزند

آن دو روبه چون به هم هم برشدند پس به عشرت جفت یک دیگر شدند

نه منجنیق به سقفش رسد نه کشکنجیر نه تیر چرخ و نه سامان برشدن به وهق

برشدن ز چاه شب از چراغ ماه آموز تا به خنده در آفاق گل به دامن افشانی

دگرباره هردوبرابرشدند همه پیش زوبین وخنجرشدند

عاقبت خواهد ز ما دودی به روزن برشدن کی چنین پنهان بماند آتش سوزان ما؟