برخ

هر آن شمعی که در مجلس نهی با روی او ساقی چو خود را در میان بیند روان برخیز و بنشانش

به پا برخاست بی خود همچو مستان چو شمعی روی کرد اندر شبستان

اسنلیوس یک دهانه برخوردی در ماه‌ است.

کشد گر مدت حرمان از این بیش زند بهرام برخود خنجر خویش

جذبه ای کو که ز خود دست فشان برخیزم؟ از جهان بی دل و چشم نگران برخیزم

برخیز که شد روز شب و موقع بی‌گه بشتاب که دزدان بگرفتند سر ره

برخیز می بیار که شد موسم نشاط برخیز و می بیار که خزان شد بهار غم

برخاست ز خوابگاه این دیر در مرقد چرخ شد سبک سیر

نداری رحم اگر بر غیر، برخود رحم کن صائب که آتش گرم چون شد دوست از دشمن نمی داند

برگ عیش خویش را چون گل زهم پاشیده گیر این دکانی را که برخود چیده ای برچیده گیر

بگذر از باغ جهان یک سحر ای رشک بهار تا ز گلزار چمن رسم خزان برخیزد