بربسته

من ز اهریمن شدم زآن رو نفور بر تو دل بربسته‌ام از راه دور

مستی تو و مستی من بربسته به هم دامن چون دسته و چون هاون دو هست و یکی هستم

بربسته گل از ششتری سبز نقابی و آلوده به کافور و به شنگرف بناگوش

تو می‌سازی ز غفلت گرم جای خود، نمی‌بینی که چرخ از کهکشان اینجا میان بربسته می‌گردد

بر فراز عرش با من با شتاب بر زمین بربسته زهرا را به خواب

بررسته دگر باشد و بربسته دگر این طرفه که بررستهٔ تو بربسته است

چنین گفت فرمانده ی این دیار که هرکه آن دو را دست بربسته خوار

تا زلف چو زنارش دیدم به کنار مه پیوسته میان خود بربسته به زنارم

ز هر درخت، بسی شاخه باد بشکسته صفا ز خطهٔ ییلاق، رخت بربسته

بار بربسته وخلقی ز پیت بهر وداع آمد و گریه کنان بی تو به هر منزل ماند