برآشفتن

ضیاء الدوله را بستند بر رخسار راحت در برآشفتند با وی سفله ای چند از بد اختر

چو اوقات جلال آشفته می‌دارد سر زلفش چه شاید کرد با زلفش برآشفتن نمی‌یارم

جمله بومان به هم برآشفتند هر یکی هرزه​ ای همی گفتند

دیرگاهی بخود فرو رفتند هر دو از بخت بد برآشفتند

جاهلان از جا برآشفتند و گفتند این سخن هست اندر گوش ما همچون مس و روی مذاب

فقه ره دیدن است و ره رفتن نه برآشفتن و سخن گفتن

جمله اصحاب مر ورا گفتند که چه بگذاشتی برآشفتند

چون به غرب فنا فرو رفتند باز خود کامگان برآشفتند

سیاوش بدانست کان کار اوست برآشفتن شه ز بازار اوست

تو ای زلف سیه دانی چرا چون من پریشانی که تا داری دل آشفته بایستت برآشفتن