بدگهر

بدرد تنش را به چنگال تیز برآرد ازین بدگهر رستخیز

پاک تن در وفا تمام آید بدگهر نا پسند و خام آید

چه پیش برادر چه پیش پدر ترا ناسزا خوانم و بدگهر

اجل ز بدگهران خاک را فرو بیزد تن زمین شود از زخم تیره چون غربال

گر جان بدهد سنگِ سیه، لعل نگردد با طینتِ اصلی چه کُند، بدگهر افتاد

بود عقد صحیح لیک در آن کسری افکند سنگ بدگهران

بدگهر با کسی وفا نکند اصل بد در خطا خطا نکند

که فغفور چین را چه آمد به سر ز بیداد سام آن بد بدگهر

کشید اندر آن عوج کای بدگهر چه آید به جانم ز تیرت خطر

واعظ مخواه پاکی گوهر ز بدگهر هرگز کسی نخواسته آب گهر ز سنگ