بدرام

همه بی روی تو بدرام و دلگیر چه می خوردن چه چوگان و چه نخچیر

ستور بدرامانم که می نیندیشم نه از زیان خداوند و نی ز بیم هلاک

به مِی‌، روشنایی بود جام را بلندی به شه‌، تخت بدرام را

خواه گو آرام گیر و خواه گو بدرام باش هر چه هست از گردشِ گردونِ توسن فارغیم

ارسطوش فرزندِ خود نام کرد به تعلیمِ او خانه بدرام کرد

کاین گنبد گردان گرد بدرام شوریده بسی کرد کار پدرام

زهی ستوده خصالی که رایض عزمت سپهر سرکش بدرام را کشد در زین

نخستین آصف سلطان محمد کزو سلجوقیان را بخت بدرام

چو آراست آن باغ بدرام را برافروخت روی دلارام را

بگریم بر آن تخت بدرام او زنم بوسه‌ای بر لب جام او