بدخوی

آنچنان عشق تو بدخوی برآورد مرا که تسلی به دو عالم نتوان کرد مرا

عشقبازی خوی شد مسکین دلم را با بتان این همه بیداد بدخویان ز خوی خود کشد

بهر مردن گشتم اینک ساخته تا کی هنوز نرگس بدخوی را تعلیم بدسازی دهی

پری را دلبری چندین نباشد ملک را بدخویی آیین نباشد

نیستم نومید کآخر عدل شاه بر کشد کوش دل بدخوی تو

زیر با منت از بدخویی خلقم که موج واصل دریا ز دست رد ساحل می‌شود

بدمستی اگر گناه خوی بد ماست بدخویی ما بما که دادست بگو

گهی در بارد گهی عذر خواهد همان ابر بدخوی کافور بارش

بدخوی خانه زادم و مغرور خدمتم معذورم ار ز امر تو یک بار سرکشم

تا نخوانیش او به صد لابه همی خواند تو را راست چون رفتی پس او پیشت آرد بدخوی