بداء

ز زشت و خوب هر حکمی که رفت از مبداء خلقت نمی افتد خلل از انقلاب چرخ گردانش

و قال ابوسعید الخراز: التوحید علی سبع مقامات: المقام الاول جمع کل شییٔ، والثانی التفکر فی کل شیٔ. والثالث الجمع فی کل شیءٍ. والثالث الجمع فی کل شیءٍ الرابع فناء کل شیء والخامس اقامة کل شیء والسادس الخروج عن کل شییءٍ والسابع بداء فیما به تجلی و تجلی فیما به بدا.

پند را نیست مبداء و مقطع کرد باید رجوع با مرجع

هر فعل و اثر کاید از آن مبداء فیاض با عافیت عاقبت و حسن مآل است

از روی یقین دایره هستی را وان نقطه که مبداء و مآب است تویی

عجب رهی که نه مبداء بود درو ظاهر غریب بادیه ای کس نه مقصدی پیداست

در ذات مبداء/ جود ما از صراط صعود فانی ز نور و جود تا عرق و تا عصبیم

حقیقت- چون محقق گشت که مبداء عبارت است از ظهور هستی در نیستی، معاد عبارت بود از ظهور نیستی در هستی، چه مبدأ و معاد متقابلانند: کما بدانا اول خلق نعیده.

عین المهاة بکت و لیس من الهوی دمع المهاة یفیض کالا بداء

سخارا اول و آخر و غا را مقطع و مبداء نشاط اولیا دستش سنانش آفت اعدا

واژه پیشاتاریخ معمولاً به زمانی گفته می‌شود که هنوز خط ابداء نشده بود. پیدایش خط از یونان باستان و پس از آن در امپراطوری رم باستان به وجود آمد. قسمت‌های شمالی و شرقی اروپا با ورود مسیحیت در سده‌های میانه با خط آشنا شدند.