بدآموزی

تا به کی چون آتش ای گل خانمانسوزی کنی چشم نیکو را به خونریزی بدآموزی کنی

بیا که غمزه سرمست تو به دلدوزی فراق روی تو را می کند بدآموزی

عشق را با عقل در یک دل مکن شیر را روبه بدآموزی کند

بس نبودت خوی بدجانان که بهر سوز من می نشینی هر دم از نو با بدآموزی دگر

دوست با ما در مقام خشم و دنبالش رقیب یار ما بد مهر و دنبالش بدآموزی چنین

از بدآموزی تنهایی دل می‌ترسم که دهی منصب آیینه و راضی نشود

لطف تو آموخت گستاخی مرا راستی لطفت بدآموزی خوش است

چو خورشید شد راه گیهان خدیو نهان شد بدآموزی و راه دیو

گر بد آموزی کند چشمت که بستان جان خلق جان خسرو را علی الرغم بدآموزی ببخش

دی به دشنام گذشت از من و امروز به خشم از بدآموزی امروز بسی ممنونم