بخیل

وَ ما هُوَ عَلَی الْغَیْبِ بِضَنِینٍ (۲۴) و او بآن وحی که در نهان باوست بخیل و دریغ دارنده نیست از شما.

خداوند جمشید را از وارد کردن این افراد باز می‌دارد: کوژسینه، کوژپشت، ستمگر، درویش، فریب‌دهنده، بخیل، بددین، و کسی که دندان‌ هایش بدترکیب است. بنا به روایتی نیز داستان غار که در کتاب اوستا به آن اشاره شده است با یافته های باستان شناسان در درین کویو در ترکیه همخوانی دارد.

مریز پیش بخیل آب روی خود زنهار که آب تیشه سزاوار نخل بی ثمرست

نقل است که یکی ابراهیم را گفت: ای بخیل!

حقیر باشد با همت تو چرخ و جهان بخیل باشد باد و کف تو بحر و سحاب

سخاوت کن که سرهای بخیلان نمی‌زیبد مگر در پای پیلان

بر تشنگان بباز بخیلی برای چیست؟ دریا کریم و ظرف تو را سر نبسته‌اند

و پرسش‌های دیگر دربارهٔ گونه‌های موسیقی - دستگاه‌ها و ترتیب آن‌ها که ابن خردادبه بدان پاسخ می‌دهد و در پایان می‌گوید: موسیقی ذهن را لطیف و خوی را ملایم و جان را شاد و قلب را دلیر و بخیل را بخشنده می‌کند، آفرین بر خردمندی که موسیقی را پدید آورد.»

با جوادی تو عجب نبود گر نماید بخیل حاتم طی

محمد بن یسیر ریاشی (؟ -۸۳۵م) شاعر و ادیب عراقی در سدهٔ دوم هجری و دورهٔ اول عباسی بود. او از اهالی بصره بود، هیچ‌گاه رهایش نکرد و هیچ خلیفه یا بزرگی مدح نسرایید. او زمینی کمتر از چهارمتر در بصره داشت که انار، سبزی و دیگر چیزها در آن کاشته بود و آن را «بوستان» نامید. همچنین به پرورش کبوتران می‌پرداخت. او را در حدِّ جنون به شراب دلبسته توصیف کرده‌اند، تا حدی که اگر شبی مست نمی‌خوابید، دیوانه می‌شد. او را بسیار بخیل و ژولیده رو توصیف کردند.

تویی، که جور و بخیلی به تو گرفت نشیب چنانکه داد و سخاوت به تو گرفت فراز

از گیر و دار قصر لئیمان حذر نمای در خانه بخیل روی بی عصا مرو

از بخیلی معده را دشمن که او هر زمان خواهد غذا هر لحظه قوت